Την Ευρώπη τη βαφτίσαμε. Αποτελέσαμε σάρκα από τη σάρκα της δημιουργίας της, βάθρο
για την εξέλιξή της. Σήμερα έφτασε να είναι ταυτισμένη, γεωγραφικά και ως έννοια με την
Ευρωπαική Ένωση. Επίτευγμα για τον υπερεθνικό οργανισμό, που αναδύθηκε μέσα από τις
στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ευτύχημα για τη γηραιά Ήπειρο, που βιώνει
έκτοτε μια αδιατάρακτη περίοδο ειρήνης, ανάπτυξης και προόδου.
Σε πείσμα αυτής της σπουδαίας σχέσης μας με το ισχυρότερο εμπορικό μπλοκ και τη
φωτοδότρια του πολιτισμού, επιμένουμε να συμπεριφερόμαστε ως φτωχοί συγγενείς. Και
να εξακολουθούμε να μεμφόμαστε το κορυφαίο αυτό κλαμπ, που η διορατικότητα του
Κωνσταντίνου Καραμανλή, μας εξασφάλισε θέση στον σκληρό πυρήνα του, για όλα τα κακά
του κόσμου και για την κακοδαιμονία μας.
Για να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ορισμένα πράγματα. Η Ευρωπαική Ένωση είναι ένας
υπερεθνικός οργανισμός. Δεν είναι ο μόνος. Στο παρελθόν σειρά κρατών, με ισχυρές κοινές
εθνοτικές ρίζες, πολιτειακές καταβολές και γεωγραφική κοινότητα συμφερόντων
επιχείρησαν να προσεγγίσουν το επίπεδο της αυτοτέλειας και της αποδοτικότητας, που
έχουν σήμερα τα Κοινοτικά όργανα. Δεν το πέτυχαν. Οι περισσότερες απόπειρες, απλά στην
πορεία χάθηκαν. Άλλες παρέμεναν σε ένα εμβρυικό στάδιο οικονομικής συνεργασίας και
συναλλαγών. Από τις διαβόητες Αραβικές Δημοκρατίες, που επιχειρήθηκε να θεμελιωθούν
σε ενώσεις κρατών όπως της Λιβύης, της Συρίας και της Αιγύπτου, μέχρι τη Βρετανική
Κοινοπολιτεία και την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, κανένα ανάλογο εγχείρημα δεν
μπορεί να συγκριθεί με το Ευρωπαικό Οικοδόμημα.
Η Ευρώπη είχε και έχει ευεργετικά αποτελέσματα για όλα τα Κράτη μέλη της, ανεξάρτητα
από τις δυσκολίες και τον χρόνο ένταξής τους. Η χώρα μας μόνο εξαίρεση δεν αποτελεί.
Ποταμοί Κοινοτικού χρήματος έρευσαν και αποκτήσαμε έργα υποδομής, που για την
Ελλάδα της Ψωροκώσταινας, ούτε μακέτες καρτ ποστάλ, από τον πλούσιο θείο της
Εσπερίας δε θα μπορούσαν να είναι. Φυσικά και τα κονδύλια αυτά θα μπορούσαν να έχουν
πολλαπλάσια ευεργετικά αποτελέσματα. Αλλά εκεί η ευθύνη, όπως και η αρμοδιότητα δεν
μπορούσε να είναι της Ευρώπης.
Η Ευρώπη, αποτελεί μια Ένωση Κρατών. Συνηθίζουν κάποιοι να την ονομάζουν απαξιωτικά
ως μια απλή οικονομική ένωση. Προφανώς δεν έχουν την εμπειρία ούτε του εμπορίου,
ούτε της οικονομίας για να καταλάβουν τη σπουδαιότητα και τη δυσκολία, του να πετύχεις
μια οικονομική ένωση. Που σε πλείστες όσες περιπτώσεις αποτελεί τον στόχο της πολιτικής
ένωσης και όχι την προυπόθεσή της. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι μόνο αυτό το τόσο
σπουδαίο. Είναι η εγγύηση για τη δημοκρατία και την ελευθερία, που όλοι οι Ευρωπαίοι
πολίτες απολαμβάνουν, ή τουλάχιστον έχουν την πίστη ότι με βάση την Ευρώπη θα
διεκδικήσουν. Ας το συναισθανθούν αυτό όσοι δεν έχουν την ανάμνηση της Ελλάδας του
70, ή της Σοβιετίας και των δορυφόρων της, της δεκαετίας του 80.
Η Ευρώπη είναι η μόνη πηγή, από την οποία προσδοκούμε στήριξη για την αντιμετώπιση
της καταστροφής που επέφερε η Πανδημία. Ακόμα γελά ο θείος Βλαδίμηρος με αυτούς που
του ζήτησαν χαρτί για να τυπώσουν νόμισμα (όχι βέβαια το ισοδύναμό του), ενώ ο δρόμος
του μεταξιού είναι μονής κατεύθυνσης. Αυτό για τους αφελείς ή απλά ανίδεους που
φωτογραφίζονταν με τα ψιχία της ‘Κινεζικής βοήθειας’, την ίδια στιγμή, που ουδεμία
ουσιαστική οικονομική προσφορά ή διάθεση αποζημίωσης υπάρχει από τη μεγάλη αυτή
Ασιατική χώρα.
Η Ευρώπη βέβαια δεν είναι Ταμείο προικοδότησης απόρων κορασίδων, ούτε ο μεγάλος
πατερούλης που θα τραβήξει το αυτί, όσων κάνουν ζαβολιές σε βάρος των παιδιών της.
Είναι μια ένωση κρατών, που μέσα από τη συλλογική εκπροσώπηση έναντι των τρίτων,
διαγκωνίζονται για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Μια διαρκής μάχη, που απαιτεί
να σε εκπροσωπούν οι καλύτεροι. Έχουμε άραγε σκεφτεί ποιοι εκπροσωπούν σήμερα τη
χώρα? Ποιοι έχουν αναλάβει τους αντίστοιχους ρόλους και με ποια, εάν υπάρχουν,
προσόντα? Τα ονόματα σε επίπεδο κορυφής είναι γνωστά. Στη διακλάδωσή τους μπορούν
να γίνουν. Δεν είναι του παρόντος. Εκ του αποτελέσματος είναι αποτυχημένα. Και δε θα
μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Έκαστος με την αξία του, που από ότι διαρκώς
επιβεβαιώνεται, είναι έννοια άγνωστη στην Ελληνική πραγματικότητα. Εν ευθέτω χρόνω
και η ονοματολογία.
Είναι άραγε ευθύνη της Ευρώπης, που κατά βάση στις νευραλγικές θέσεις του Ευρωπαικού
οικοδομήματος, η χώρα εκπροσωπείται από συνταξιούχους της πολιτικής, ανεπιθύμητους
εσωκομματικούς αντιπάλους, ή τρυφηλούς γόνους και το γαιτανάκι των ικετών, που
ψάχνουν για την ανέφελη ζωή? Ενδεχομένως ευθύνεται για την αφωνία της, όταν και
άνθρωποι θεωρητικά έχουν οριστεί και τα μέσα υπάρχουν για την προβολή του έργου και
της προστιθέμενης αξίας της.
Υπάρχει μια Διεύθυνση του Υπουργείου Εξωτερικών, που θεωρητικά έχει αποστολή τη
στήριξη των Ελληνικών υποψηφιοτήτων σε διεθνείς οργανισμούς και θέσεις. Και βέβαια
στην Ευρωπαική Ένωση και τα όργανά της. Μια πραγματική επένδυση για κάθε σοβαρό
κράτος. Θα ήταν ενδιαφέρον να μας ενημερώσει το Υπουργείο Εξωτερικών για τα
πεπραγμένα της. Πως συγκροτείται, πως λειτουργεί και τι έχει καταφέρει. Μετά μπορεί να
‘κυκλώσει’ την Τουρκία, να ζητήσει εμπάργκο και κυρώσεις και να ψέξει την Ευρώπη για
κάθε είδους φιάσκο. Στη χειρότερη των περιπτώσεων κάποιο αποκούμπι θα βρει στη
‘στοργική’ αγκάλη της. Περί σοβαρότητας ούτε κουβέντα να γίνεται.
