του Γιώργου Φουντουκίδη
Πως μπορεί ένας δημοσιογράφος που επί οκτώ χρόνια ήταν ο Γενικός Γραμματέας της ΕΣΗΕΜΘ και επί 12 έτη μέλος του Δ.Σ να υπογράφει κείμενο που αναφέρεται σε μια γερασμένη και ανίκανη ‘Eνωση θέλοντας να διαφοροποιηθεί τώρα και να καταδείξει ότι υποστηρίζει κάτι άλλο από αυτό που υπερασπιζόταν με σθένος; Αν και το ερώτημα είναι απλό ωστόσο δεν μπορεί να απαντηθεί με ορθολογικό τρόπο. Αφορμή του προβληματισμού που διατυπώνουμε είναι η ιδρυτική επιστολή της νέας προσπάθειας που υπογράφεται από 60 άτομα και αφορά στις επικείμενες εκλογές, και η οποία προκαλεί πολλά εύλογα ερωτήματα. Διαβάζοντας λοιπόν την διακήρυξη εκτιμούμαι, ότι χωρίς δυσκολία μπορεί κανείς να οδηγηθεί στον προβληματισμό περί «ηθικής» στον συνδικαλιστικό τομέα. Γνωρίζουν όλοι, ότι στις περιπτώσεις των σωματείων τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως, θεωρείται μη ηθικό όταν κάποιος καταγγέλλει συναδέλφους του ως ανίκανους την στιγμή που και αυτός συναποφάσιζε μαζί τους. Σε όλα τα σωματεία θεωρείται μη ηθικό όταν κάποιος ακολουθεί τις επιταγές της εργοδοσίας και προσπαθεί να λειτουργήσει υπέρ της, κόντρα στον εργαζόμενο. Επίσης σε όλες τις περιπτώσεις θεωρείται μη ηθικό όταν κάποιος εμφανίζεται ως σωτήρας εργαζομένων όταν λίγο νωρίτερα είχε ψηφίσει αρνητικά για θέματά τους. Οι τακτικές αυτές όχι μόνο δεν αποτελούν λαμπερό παρελθόν αλλά παραπέμπουν σε μεσαίωνα και σκοταδισμό. Οι πτυχές του μανδύα λοιπόν της υποκριτικής, που φορούν ορισμένοι με στόχο να επηρεάσουν κυρίως τα νέα πρόσωπα που εγγράφονται στα σωματεία και τα οποία δεν γνωρίζουν τα τεκταινόμενα, τσαλακώνονται. Έτσι λοιπόν δεν μπορούν να μεταβαπτίζονται «ως καινούργιο», και θα τους ταίριαζε κάποιος άλλος χαρακτηρισμός. Αντιθέτως θα προσθέταμε, ότι εκπροσωπούν το περίεργο, και το διαπλεκόμενο με την εργοδοσία και ίσως δεν υπάρχει καθόλου χώρος γι αυτούς στο χώρο του συνδικαλισμού.