Αν ψάχνετε για ένα «απτό» παραμύθι, μόλις το βρήκατε…
Δεν είναι πως είμαστε γκρινιάρηδες, το αντίθετο θα λέγαμε: από την στιγμή που ξέσπασε η πανδημία του κορονοϊού «κλειστήκαμε» -σε λογικό, πάντα, πλαίσιο- στο σπίτι, αποφύγαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε τον συγχρωτισμό, δεν κάναμε άσκοπες μετακινήσεις και, εν ολίγοις, θα μπορούμε να πούμε πως εναρμονιστήκαμε πλήρως με τα (όποια) μέτρα.
Επομένως, δεν είμαστε γκρινιάρηδες: έχουμε αποδεχτεί πως όσο κρατάει η πανδημία, τα ταξίδια -ακόμα και οι μικρές αποδράσεις- είναι πάρα πολύ δύσκολο να «επιτευχθούν» και αυτό είναι το σωστό. Δεν «γκρινιάζουμε».
Ή, τουλάχιστον, δεν γκρινιάζουμε σε ό,τι έχει να κάνει με τα… γήινα μέρη.
Όταν η κουβέντα έρχεται στη Νεράιδα Κοζάνης, το πράγμα αλλάζει…
Οι νεράιδες σε καλούν
Αυτό που γνωρίζουν οι πάντες ή όσοι, τέλος πάντων, ασχολούνται υποτυπωδώς με την ιστορία του τόπου, είναι πως η Νεράιδα Κοζάνης (που βρίσκεται, όπως μαρτυρά το όνομά της, πολύ κοντά στην Κοζάνη αλλά και κάτι σαν 1,5 ώρα από την Θεσσαλονίκη) ονομαζόταν παλαιότερα Νέα Ηράκλεια και χτίστηκε από πρόσφυγες οι οποίοι είχαν έρθει από τον Πόντο τη δεκαετία του 1920.
Εκείνο που ελάχιστοι γνωρίζουν, όμως, είναι ο μύθος πίσω από τη μετονομασία του οικισμού. Μια ιστορία που, μάλιστα, έχει μια «επίστρωση» θελκτικού παραμυθιού: στο παρελθόν, που λέτε, μόλις σουρούπωνε φημολογείτο πως εμφανίζονταν η μία μετά την άλλη πληθώρα από νεράιδες και φώτιζαν το λόφο έξω από το χωριό.
Κατά μία άλλη, πιο σκοτεινή, εκδοχή, οι νεράιδες έβγαιναν στην παρακείμενη γέφυρα του Αλιάκμονα και καλούσαν τους νέους να πέσουν στο νερό προκειμένου να τις συναντήσουν και να ενωθούν για πάντα.
Ανεξαρτήτως του ποια από τις δύο φανταστικές, από κάθε άποψη, εκδοχές κι αν διαλέξει κανείς, ένα πράγμα είναι βέβαιο: περίπου μια εικοσαετία μετά την εγκατάσταση των πρώτων κατοίκων στο μέρος, ο Μακαριστός -τότε Δεσπότης- Κοζάνης Ιωακείμ, βλέποντας τα νερά που ανάβλυζαν στην όχθη του ποταμού, πρότεινε τη μετονομασία του χωριού «Νέα Ηράκλεια» σε Νεράιδα.
Η πρόταση έγινε δεκτή και αυτό το υπέροχο μέρος απέκτησε την πασπαλισμένη χρυσόσκονη που πάντα του άξιζε.
Μπουχάρια – Νοχτάρια, 1.5 χλμ. γέφυρα, καταρράκτης
Η Νεράιδα Κοζάνης είναι ένα από εκείνα τα ευλογημένα ελληνικά μέρη που προσφέρουν στον επισκέπτη (συνήθως για ημερήσια εκδρομή, αν και δεν είναι «απαγορευτικό» το να μείνει κανείς ένα Σαββατοκύριακο προκειμένου να την απολαύσει σε όλο της το μεγαλείο) μια σειρά από πρωτοφανείς οπτικές, και όχι μόνο, απολαύσεις.
Πρώτα-πρώτα, φυσικά, υπάρχει η διάσημη γέφυρα της λίμνης του Πολυφύτου. Έκανε το… ντεμπούτο της το 1975, όταν δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη του φράγματος του Πολυφύτου, στον ποταμό Αλιάκμονα, και είναι μία από τις μακρύτερες σε ολόκληρη τη χώρα, καθώς το μήκος της φτάνει τα 1.372 μέτρα!
Πέραν αυτής, στην περιοχή υπάρχει ένα τοπίο καινοφανούς και απαράμιλλης ομορφιάς: τα περίφημα «Μπουχάρια – Νοχτάρια». Πρόκειται για φυσικές γεωμορφές που προήλθαν από τη διάβρωση του εδάφους σε διάστημα χιλιάδων χρόνων και έχουν δημιουργήσει ένα αισθητικό κομψοτέχνημα που χαράσσεται στη μνήμη με ανεξίτηλο ταξιδιωτικό μελάνι.
Φυσικά, εξέχουσα θέση στη λίστα των σπάνιων ομορφιών που συναντά κανείς στη Νεράιδα έχει και το Φαράγγι των «Εννιά Πιερίδων Μουσών» ή, όπως είναι γνωστότερο, «Σκεπασμένο». Ο καταρράκτης του, οι φυσικές λιμνούλες, η πυκνή βλάστηση και οι εντυπωσιακοί του βράχοι αποτελούν… must για κάθε επισκέπτη (την περίοδο προ πανδημίας, εξυπακούεται).
Για τους πιο φιλομαθείς μια επίσκεψη στο Λαογραφικό-Ιστορικό και το Αρχαιολογικό μουσείο της Κοζάνης αλλά και το Αρχαιολογικό μουσείο Αιανής είναι πάντα μια καλή πρόταση προκειμένου να δουν από κοντά τα ευρήματα που εκτίθενται εκεί, ενώ υπάρχει και η Ιερά Μονή της Αναλήψεως σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από το κέντρο της πόλης.
Πέραν όλων αυτών, ο ίδιος ο οικισμός που μοιάζει χτισμένος στο χείλος ενός εντυπωσιακού γκρεμού είναι πανέμορφος και αξίζει περισσότερα από ένα μαγεμένα βλέμματα.
Τώρα που, έστω κι έτσι, ξέρετε, μας δικαιολογείτε πέρα για πέρα, σωστά;
Το ξέρουμε, σας το λέγαμε: δεν είμαστε γκρινιάρηδες λόγω της συνολικής κατάστασης.
Απλά να, μας λείπει το παραμυθένιο στοιχείο.
Μας λείπει μια επίσκεψη στη Νεράιδα…