Δεν είσαι μόνο αυτό που δημοσιεύεις, αλλά όσα κάνεις και λες στο μεσοδιάστημα. Αυτό που λέγεται ζωή. Θυμάσαι; Έχουμε κάνει το «σκέφτομαι άρα υπάρχω» του Ντεκάρτ «δημοσιεύω άρα υπάρχω» ή, ακόμα χειρότερα, «κατακρίνω δημόσια άρα υπάρχω». Τα γράφω όλα αυτά για να τα συνειδητοποιήσω πρώτα εγώ, να το ξέρεις.
Το «ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά όσο σήμερα» του Σαμαράκη έγινε «ποτέ οι οθόνες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές τους τόσο μακριά». Μα δεν μπορεί να νιώθεις σημαντικός μόνο όταν δημοσιεύεις κάθε σου κίνηση. Δεν σημαίνει πως είναι ανύπαρκτο ό,τι δεν βγει στα κοινωνικά δίκτυα.
Πάντως, αν μου επιτρέπεις, να προτιμάς εκείνον που ντύθηκε, χτενίστηκε, πήρε μετρό, αυτοκίνητο, τα πόδια του και ήρθε να σε συναντήσει. Αυτόν που επένδυσε σ’ εσένα. Αυτόν που διέθεσε χρόνο. Αυτόν που ψάχνει τρόπο να σε μάθει. Αυτόν που δείχνει ότι πραγματικά ενδιαφέρεται καθήμενος με τις ώρες δίπλα σου, στην καφετέρια, στη δουλειά, στον δρόμο, στο σπίτι, δίπλα σου, χωρίς κινητό, παρά με τη διάθεση να δει πιο μέσα, σε αυτό που αποκαλείς «εγώ». Ας κλείσουμε, λοιπόν, τα κινητά όσο είμαστε κοντά, για να είμαστε κοντά.
Όχι, μη με παρεξηγήσεις. Το διαδίκτυο δεν είναι εχθρός. Η διασύνδεση μεταξύ των ανθρώπων με τον τρόπο που γίνεται σήμερα δεν θα ήταν ποτέ εφικτή χωρίς τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα.
Όλα είναι θέμα αντιμετώπισης. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας έφερε τη διάχυση της πληροφορίας και της γνώσης κι αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη των ικανοτήτων των ανθρώπων. Μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί κάποιος να αποκτήσει πρόσβαση σε πληροφορίες για το πώς να κατασκευάσει ένα αεροπλάνο.
Η διασύνδεση των ανθρώπων μέσω διαδικτύου μάς επιτρέπει να μάθουμε ιστορίες άλλων, να εμπνευστούμε από αυτές, να παραδειγματιστούμε από τα λάθη ατόμων ή οργανισμών, να στοχεύσουμε ψηλά, να ονειρευτούμε ξανά. Μπορούμε να ταξιδέψουμε στην άλλη άκρη της Γης σε λίγες ώρες.
Σήμερα ένα δεκάχρονο μπορεί να γίνει οικονομικά ανεξάρτητο φορώντας τις πιτζάμες του. Και όλα αυτά που έχουμε κατακτήσει μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε ή να μας εκμεταλλευτούν. Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε για να βοηθήσουμε άλλους που παλεύουν ακόμα για τα βασικά.
Κλείνοντας, επίτρεψέ μου να σου πω το εξής: η Αναγνώριση είναι πρωταρχική ανάγκη. Αυτό δεν το αρνείται κανείς. Όσοι την έχουν πρώτη προτεραιότητα όμως σίγουρα δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένοι. Και η όποια επιτυχία τους θα κρατήσει για λίγο.
Σε αφήνω με μια τελευταία σκέψη. Το ότι αναγνωρίζεσαι δεν σημαίνει ότι αγαπιέσαι.
* Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Η Αλήθεια του Νικόλα Σμυρνάκη.