Ανοχύρωτοι και αβέβαιοι μπροστά στη διαχείριση της υγειονομικής και κατ’επέκταση
εργασιακής κρίσης, οι εργαζόμενοι βιώνουν την ύψιστη μορφή
εργασιακής ανασφάλειας αναζητώντας ομπρέλα προστασίας, που μόνο τα
Συνδικάτα και όλοι μαζί οι εργαζόμενοι μπορούμε να διεκδικήσουμε και να
κερδίσουμε. Η εργασιακή ανασφάλεια βεβαιώνεται και από την τελευταία έρευνα
της ΓΣΕΕ (Οκτώβριος 2020) σύμφωνα με την οποία το 73% των εργαζόμενων του
ιδιωτικού τομέα θεωρεί ότι η πανδημία θα αποτελέσει αφορμή να κινδυνεύσουν
θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα.
Μια παράλληλη, μεγάλη, απειλή των εργαζομένων και ένας σημαντικός παράγοντας
που εντείνει την αβεβαιότητά τους αποτελεί σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η
τηλεργασία που σε εξαιρετικά υψηλό ποσοστό εργαζομένων αγγίζει το 67%, την
αξιολογεί αρνητικά ως προς την εξέλιξη των εργασιακών δικαιωμάτων του. Το
ασαφές θεσμικό πλαίσιο δημιουργεί "γκρίζες" ζώνες και πάγια θέση μας αποτελεί η
ανάγκη για θεσμική παρέμβαση.
Η μεταβολή της σχέσης εργασίας των εργαζομένων μετά την πανδημία είναι
γεγονός, το ίδιο και η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Τα Συνδικάτα διεκδικούν
την επαναφορά και ενεργοποίηση του κοινωνικού διαλόγου, τις Ελεύθερες
Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, που αποτελούν αναγκαιότητα για την κοινωνική και
εργασιακή ομαλότητα.
Ο κορονοϊός δεν είναι ταξικός, με στόχευση σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα,
αλλά παγκόσμιος, οικουμενικός και έτσι θα πρέπει να εκλαμβάνεται σε κάθε πτυχή
του. Δεν θα πρέπει να αποτελεί "εργαλείο" εκμετάλλευσης των εργοδοτών και
διαπραγμάτευσης των κυβερνήσεων. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει εργαζόμενοι,
εργοδότες και κυβερνήσεις, όλοι μαζί, μέσα από διάλογο, συναίνεση και με
γνώμονα την υγεία και τη διασφάλιση των ασφαλέστερων από κάθε άποψη
συνθηκών ζωής και εργασίας να προσανατολίζονται στην ενίσχυση της κοινωνίας
και της εργασίας. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, με τους
εργοδότες να εκμεταλλεύονται την κατάσταση και την κυβέρνηση να βαδίζει σε
βήματα αντίθετα από αυτά που ευαγγελίζεται, δημιουργώντας ένα παρατεταμένο
ασαφές τοπίο.
Τα συνδικάτα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την εργασιακή κατάσταση που
διαμορφώνεται μέσα στο πρόβλημα που δημιουργεί η πανδημία, αλλά και το τοπίο
που θα διαμορφωθεί την επόμενη ημέρα. Απαιτούνται συγκεκριμένα και
στοχευμένα μέτρα που δεν θα τροφοδοτούν την ανεργία, που θα διασφαλίζουν τις
θέσεις εργασίας και θα προστατεύουν τους εργαζόμενους, δίνοντας γενναίες
απαντήσεις στα ερμηνευτικά κενά που δημιουργούν τα μέτρα αντιμετώπισης του
COVID-19 και θα οδηγούν σε εξειδικευμένες ενεργητικές πολιτικές εργασίας για την
ενίσχυση των εργαζομένων και των ανέργων.
Άρθρο του Παναγιώτη Παγώνη,
Ταμία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (Ε.Κ.Θ.)